Hoe is het om dement te zijn? Die vraag stond centraal bij een bijeenkomst van Markant, Expertisecentrum mantelzorgondersteuning Amsterdam. Lennie en Ditte en een aantal andere mensen van zorginstanties, bezochten deze bijeenkomst.
Mensen die zorgen voor iemand met dementie in hun omgeving, hebben het niet altijd gemakkelijk. Niet weten hoe iemand met dementie de wereld ervaart, is daar een onderdeel van. Daarom liet Markant ons dit ervaren middels virtual reality. Irith van Civic Amsterdam deed mee en ervaarde via een virtual reality bril hoe het is om dement te zijn. Het was een heftige, niet te vergeten, ervaring.
Irith: ‘Tijdens de ‘reis’ ervaarde ik 20 minuten een stukje uit het leven van een vrouw van 81 jaar met dementie. Je ziet alles wat zij ziet, wat ze denkt en wat ze zegt… je voelt hoe ze zich beweegt; je bent die vrouw, voor heel even.’
‘Ik voelde alle emoties van die vrouw: frustratie, verdriet en angst en een onveilig gevoel.’
”Ik’ loop van een winkel terug naar huis en eenmaal aangekomen, moet ik even zoeken naar mijn sleutel. Waar is die ook alweer? Oh ja, onder de bloempot.
Ik stap naar binnen en begin het boodschappenmandje uit te pakken. Ineens gaat de telefoon. Na het telefoontje, vergeet ze de boodschappen. Ik wil koffie zetten en zie een radiootje naast het koffiezetapparaat staan. Als ik het aanzet, staat het ineens heel hard!
Plotseling komt mijn dochter (ik wist niet meer dat ze er was) woedend tevoorschijn. ‘Waarom ben je zonder mij weggegaan, we zouden toch samen naar de winkel gaan?’ En waarom liggen die boodschappen hier en waarom staat de radio zo hard?’
Irith: ‘Ik schrok me dood van die dochter en hoe ze tekeer ging. Ik werd angstig en voelde me erg onveilig.’
Dochter: ‘Nou, nu moeten we weg. Het verjaardagsfeestje begint bijna.’
Ik wil helemaal niet naar het feestje. Ben doodmoe en voel me niet fijn. ‘Kom op mam, het is leuk om te gaan. Dat is goed voor je, onder de mensen zijn.’
Maar eenmaal op het feestje voel ik me heel eenzaam. Niemand praat met mij, maar er wordt wel over mij gepraat. Ik een helder moment (die er nog regelmatig zijn) denk ik: ‘ze denken allemaal dat ik seniel ben’.
Irith: ‘Het was voor mij de eye opener van het jaar. Ik zou willen dat iedereen dit een keer meemaakt om meer begrip, geduld en compassie te hebben voor mensen met dementie.
Heb jij zelf te maken met iemand in je omgeving die dement is? Of ken je anderen die hier hulp bij kunnen gebruiken? De BuurtBel kan jou hierbij ondersteunen.
Ook als je hierbij wil helpen als vrijwilliger, horen we graag van je!
