Begin dit jaar is de klimaattafel van start gegaan. Het initiatief kwam van buurtbewoner Erik van Praag. Al lange tijd maakt hij zich zorgen over de toekomst van de aarde. De klimaattafel is nu niet actief maar je zorgen delen over de staat van de planeet praten kan altijd. Erik deelt graag zijn kijk op de klimaatproblematiek en wat het brengt erover in gesprek te gaan. Misschien helpt dit stuk je, om ook het gesprek aan te gaan met naasten.
Hoe is de klimaattafel tot stand gekomen?
Uit onderzoek blijkt dat de meerderheid van de bevolking zich zorgen maakt over klimaatverandering. De nieuwsberichten zijn vaak niet hoopgevend over de toekomstige scenario’s en dat vraagt om verandering van ons als mensheid. Misschien ligt die verantwoordelijkheid ten dele bij de overheid maar ook daar gaan de veranderingen niet snel genoeg. Zelf kunnen we ook maatregelen nemen op het gebied van afval, leefstijl. Maar we beseffen ons ook dat zolang we dat niet in grote meerderheid doen, het niet zoveel uithaalt. Dat leidt ertoe dat we ons machteloos en moedeloos voelen en vaak ook doorgaan met gedrag waarvan we weten dat het schadelijk is.
Ik geloof dat meer praten met anderen over onze zorgen ons helpt te voelen dat we er niet alleen in staan. Het kan ons op nieuwe ideeën brengen en inspireren. Het beste is om te beginnen in je eigen omgeving, daarom besloot ik de Eester binnen te lopen met mijn idee. Geïnspireerd om de reparatietafel kwam het idee voor een klimaattafel tot stand.
Welke rol speelt het klimaat in jouw eigen leven?
Na het lezen van het rapport van de Club van Rome, Grenzen aan de groei 1972 raakte ik gealarmeerd door de gevolgen van ons consumptie- en productiepatroon. Als we zowel individueel als collectief ons gedrag niet drastisch zouden veranderen zou dat mogelijk leiden tot grote economische schade en impact op de gehele mensheid. Ik achtte de kans op deze drastische verandering niet groot en zag daarom de toekomst somber tegemoet. Ik was toen een jonge vader en hield ook van de grote wereld om me heen. Vanaf die periode heb ik me in mijn werk als organisatie- adviseur, leiderschap trainer en consulent consequent met deze problematiek beziggehouden.
Waarom denk jij dat we meer met elkaar moeten praten over onze klimaatzorgen?
Uit de psychologie, de sociologie en de organisatiekunde weten we dat als een schijnbaar onoplosbaar probleem zich voordoet, het helpt als we onze gevoelens daarover delen. Door niet te proberen tot quick fixes te komen maar gezamenlijk onze machteloosheid en ook het ‘niet-weten’ te delen, kunnen we komen tot hoop en nieuwe perspectieven. In je eentje kan je dit niet doen, want dan is het risico te groot dat je in de put blijft zitten. Maar gezamenlijk kun je diepgaan en dus tot creativiteit komen. Voorwaarde is wel dat we bereid zijn eigen persoonlijke gevoelens te delen en moeilijke vraagstukken echt onder ogen te zien. Dat is geen doemdenken, maar blijven kijken ook als het moeilijk wordt. Dan zijn wonderen mogelijk!
